कुणीतरी माझे..

                 कुणीतरी माझे, आज माझे राहले नाही....गेले ते दिवस...त्या दिवसांच्या आठवणी फक्त मागे उरल्या आहेत..एकेकाळी चंद्र आणि आम्ही दोघं सोबत फिरत असू, वेळेचं भान विसरून...आज ओळख न देता तो निघून जातो...आणि 'चांदी की दीवार ना तोडी, प्यारभरा दिल तोड दिया' हा अफसोस मात्र सलत राहतो.

''क्या जमाना था कि हम रोज मिला करते थे..
रातभर चांद के हमराह फिरा करते थे..
देखकर अब हमें चुपचाप गुजर जाता है..
कभी उस शख्स को हम प्यार किया करते थे...''

               आजही चंद्र आणि ता-यांच्या सोबतीनं जागणं आणि फिरणं सुरुच आहे..पण एकटीनं..

''हा असा चंद्र अशी रात फिरायासाठी..
तूच नाहीस इथे हात धरायासाठी...''

                रात्र सरते..चंद्रासोबत प्राणही मावळायला लागतो...जगण्याचा जीवघेणा प्रयास मात्र सुरुच राहतो..हा प्रयत्नही शांतपणे करु देत नाहीत ते अवती-भवतीचे लोक..हजार चौकश्या करुन अधिकच हैराण करुन सोडतात....कळत नाही, काय उत्तर द्यावं त्यांना?

''जो पुछ्ता है कोई, सुर्ख क्यों हैं ऑखें..
मैं ऑखे मल के कहती हूँ, रात सो न सकी..
हजार चाहूँ मगर ये न कह सकूगी कभी..
कि रात होने की ख्वाहिश थी और रो न सकी...''